Samotność jest to zjawisko społeczne, które rozprzestrzenia się mimo dostępności wszystkiego, a przede wszystkim kontaktów z ludźmi na „wyciągnięcie ręki”. Chcesz z kimś porozmawiać nie musisz nawet wychodzić z domu, chcesz z kimś się zobaczyć włączasz telefon, komputer…

Z jednej strony bowiem dzięki nowym technologiom możemy nawiązywać mnóstwo znajomości nie ma barier i utrzymać relacje na odległość, z drugiej jednak okazuje się, że to jedynie namiastka, złudzenie, które nie przekłada się na realne poczucie bycia w relacji. Mimo tego obserwuję jak wiele osób zmaga się z byciem samotnym będąc w otoczeniu ludzi. I to zjawisko, które kojarzyło się z podeszłym wiekiem lub nieśmiałością to tylko stereotyp bycia samotnym. Coraz więcej osób skarży się, że nie ma z kim porozmawiać, brakuje im relacji, w których mogą czuć się tak naprawdę swobodnie i bezpiecznie. A przecież nie jedna kobieta czuje samotność w macierzyństwie, samotność w związku, samotność dzieci, samotność ludzi starszych, samotność sportowców… Spojrzeć na samotność można również tak, iż staje się częścią rozwoju osobistego, ponieważ wielkie zmiany życiowe są często dokonywane w okresie odosobnienia.

Czas w samotności prowadzi nas do uświadomienia naszych najgłębszych potrzeb, które często zostają w ukryciu, gdy jesteśmy stale z innymi. Władysław Tatarkiewicz pisał, że: „Samotność jest przyjemnością dla tych, którzy jej pragną i męką dla tych, co są do niej zmuszeni”. Czyżby samotność była nie tylko pustką, brakiem kontaktów, ale i wzmocnieniem?