Człowiek jest istotą społeczną. Ludzie dążą od narodzin do bliskości z drugim człowiekiem. Jesteśmy uzależnieni od naszych rodziców bądź opiekunów, nie tylko z uwagi na to, że spełniają podstawowe czynności opiekuńcze, ale ile uczuć, uwagi wkładają w relacje z dziećmi. Krąg ten jest zawężony najpierw do obecności rodziców, następnie poszerza się coraz bardziej „pęczniejąc” z każdym rokiem. Ile relacji po drodze jakim jest życie buduje człowiek, jedne podbudowują, pomagają, dają szczęście, ale bywają też takie, które są szkodliwe. Jesteśmy stworzeni do życia w grupie, potrzebujemy wsparcia, akceptacji, troski. Potrzeba bliskości jest bardzo silna, dlatego ludzie tworzą sieć znajomości, utrzymują relacje z rodziną, choć nie zawsze bywa to łatwe i niekiedy poczucie skrzywdzenia, braku zrozumienia powoduje narastanie napięć i konfliktów. A czasem brakuje tylko podstawowych umiejętności, by lepiej funkcjonować w relacjach, np. umiejętności opanowania silnych emocji bądź wyrażania swoich uczuć, opinii i potrzeb.